Aποζηµιώσεις για παραβίαση των προσωπικών δεδοµένων ζητούν δεκάδες πολίτες με αγωγές.

Αποζηµίωση για την παραβίαση των προσωπικών τους δεδοµένων διεκδικούν πολίτες από τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες µε «πιλότο» µία πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Αθηνών.

Στις περίπου 20 αγωγές που έχουν κατατεθεί στο Πρωτοδικείο Αθηνών και σε δικαστήρια της περιφέρειας, οφειλέτες στρέφονται εις βάρος των εισπρακτικών εταιρειών και των τραπεζών για τη διαχείριση των προσωπικών τους δεδοµένων στις περιπτώσεις που εκείνοι δεν µπορούν να ανταποκριθούν µε συνέπεια στην πληρωµή των δανείων ή των πιστωτικών τους καρτών.

Οι καταναλωτές υποστηρίζουν ότι εν αγνοία τους οι τράπεζες µε τις οποίες έχουν συνάψει συµβάσεις µεταβιβάζουν τον φάκελο µε τα προσωπικά τους δεδοµένα σε εισπρακτικές εταιρείες.

Ξεκινούν µάλιστα τον δικαστικό τους αγώνα με «όπλο» την πρόσφατη απόφαση (υπ’ αριθµόν 2887/2010) του Εφετείου Αθηνών, µε την οποία καταδίκασε εισπρακτική εταιρεία για παραβίαση προσωπικών δεδοµένων οφειλέτη, υποχρεώνοντας αυτήν και την τράπεζα να του πληρώσουν συνολικά περίπου 6.000 ευρώ ως αποζηµίωση για ηθική βλάβη.

Συγκεκριµένα, το Εφετείο Αθηνών ανέτρεψε πλήρως το δικαστικό τοπίο που είχε διαµορφωθεί από το Πρωτοδικείο Αθηνών, το οποίο όχι µόνο είχε πει «όχι» στον δανειολήπτη που είχε προσφύγει καταγγέλλοντας την εισπρακτική εταιρεία για παραβίαση των προσωπικών του δεδοµένων, αλλά τον υποχρέωνε να πληρώσει από την τσέπη του και τα δικαστικά έξοδα προσδιορίζοντάς τα στο ποσό των 8.800 ευρώ.

Ο οφειλέτης δεν παραιτήθηκε και προσέφυγε στο Εφετείο Αθηνών, το οποίο έκρινε εντελώς αντίθετα την ίδια υπόθεση.

Σύµφωνα µε όσα προκύπτουν από τη δικαστική απόφαση, όταν ο δανειολήπτης άρχισε να µην είναι συνεπής στην πληρωµή των δόσεων δανείου που είχε πάρει, η τράπεζα τον ενηµέρωσε µε επιστολές της για την άµεση καταβολή του ποσού γιατί διαφορετικά «θα ανατίθετο η υπόθεσή του στη νοµική της υπηρεσία».Τις επόµενες ηµέρες άρχισε να δέχεται τηλεφωνήµατα από εκπρόσωπο της εισπρακτικής εταιρείας.

Όπως επισηµαίνεται στο σκεπτικό της απόφασης, υπάλληλος της εν λόγω εταιρείας του τηλεφωνούσε στο σπίτι του «και αιφνιδιάζοντάς τον του ζητούσε, χωρίς µάλιστα να τον ενηµερώνει για λογαριασµό ποιας εταιρείας τον καλούσε, να του επιβεβαιώσει τα γνωστά σε εκείνον στοιχεία της ταυτότητάς του, δηλώνοντάς του ότι τα είχε µπροστά του στην οθόνη µαζί µε µια ανείσπρακτη οφειλή από δάνειο προκαλώντας του µεγάλη ψυχική αναστάτωση, θυµό και οργή από το γεγονός ότι απόρρητα κατά τον νόµο προσωπικά του δεδοµένα είχαν ανακοινωθεί και διαρρεύσει σε τρίτους χωρίς καµία απολύτως δική του ενηµέρωση».

Οι ενέργειες αυτές, όπως δέχεται η απόφαση στην τροχιά της οποίας θα κινηθούν και οι νέες αγωγές, «προσέβαλαν την προσωπικότητα του οφειλέτη».

Και ενώ πολλοί δανειολήπτες έχουν αρχίσει ήδη και προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, οι εισπρακτικές εταιρείες από τηνπλευρά τους έχουν προσφύγει στον Άρειο Πάγο ζητώντας την αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης, που συζητείται στις 28 Μαΐου 2012.

Πηγή: Το Βήμα

Καταργούνται 8 καταχρηστικοί όροι τραπεζών. Ζ1 - 21 (ΦΕΚ Β΄ 21/18.01.2011)

Την κατάργηση 8 καταχρηστικών όρων που επιβάλλονται από τράπεζες αποφάσισε το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

Πρόκειται για τους εξής όρους:

1. Καταβολή προμήθειας ή λειτουργικών εξόδων από τον καταναλωτή στο πιστωτικό ίδρυμα, σε περίπτωση ανάληψης μετρητών από κατάστημα ή ΑΤΜ του ίδιου πιστωτικού ιδρύματος.
2. Ο όρος που προβλέπει ότι στην περίπτωση στεγαστικού δανείου που χρησιμοποιείται για κατασκευή ή ανέγερση κατοικίας, το δάνειο κατατίθεται σε δεσμευμένο λογαριασμό του οφειλέτη και ενώ η αποδέσμευση γίνεται σταδιακά, ανάλογα με την πρόοδο των εργασιών, ο δανειολήπτης επιβαρύνεται με τους τόκους του δανείου, από την ημέρα που κατατίθεται το ποσόν στον δεσμευμένο λογαριασμό. Ο όρος αυτός απαγορεύεται, ανεξάρτητα αν το ποσόν που κατατίθεται στον λογαριασμό του δανειολήπτη εκτοκίζεται με τόκο κατάθεσης.
3. Η επιβολή προμήθειας ή εξόδων για την κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου, που είναι πελάτης του πιστωτικού ιδρύματος.
4. Η επιβολή προμήθειας ή εξόδων σε κάθε κίνηση λογαριασμού ταμιευτηρίου ή τρεχούμενου αναφορικά με την ανάληψη ή κατάθεση μετρητών ή επιταγής στα ταμεία των τραπεζών, όταν οι κινήσεις υπερβαίνουν το καθορισμένο από την τράπεζα όριο.
5. Η επιβολή εξόδων αδράνειας σε καταθετικούς λογαριασμούς, που παραμένουν ακίνητοι για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από αυτό που καθορίζει η τράπεζα.
6. Ο όρος που προβλέπει ότι οι λογαριασμοί με μέσο μηνιαίο υπόλοιπο μικρότερο από εκείνο που ορίζει η τράπεζα βαρύνονται με έξοδα τήρησης και παρακολούθησης των κινήσεων.
7. Ο όρος που υποχρεώνει τον καταθέτη να ειδοποιήσει αμέσως την τράπεζα, σε περίπτωση απώλειας του βιβλιαρίου καταθέσεων, και ορίζει ότι η τράπεζα δεν ευθύνεται σε περίπτωση που πραγματοποιήσει πληρωμή σε άλλο πρόσωπο, πριν λάβει την προαναφερόμενη ειδοποίηση.
8. Ο όρος που περιορίζει την ευθύνη των τραπεζών μόνο για δόλο ή για βαριά αμέλεια υπαλλήλου της, σε περίπτωση μη γνήσιας υπογραφής σε δελτία ή εντολές πληρωμής, αποκλείοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ευθύνη της για ελαφρά αμέλεια. Έχει εφαρμογή και παράγει αποτελέσματα και έναντι των τραπεζών που δεν ήταν διάδικοι και φυσικά αφορά όλους τους καταναλωτές, οι οποίοι επωφελούνται από τις διατάξεις της χωρίς να χρειαστεί να υποβληθούν σε καμία διαδικασία ή κόστος.

Με την έκδοσή της, απόφαση όλα τα πιστωτικά ιδρύματα ή εταιρείες παροχής πιστώσεων οφείλουν άμεσα να απαλείψουν αυτούς τους καταχρηστικούς όρους και να πάψουν να κάνουν χρήση αυτών. Όπως τονίζει το υπουργείο, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προβλέπεται η επιβολή αυστηρών προστίμων, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3587/2007.

πηγή: enet

Το ΣτΕ για τα πρόστιμα επί εικονικών τιμολογίων.

Συνταγματικός κρίθηκε από το Β' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας ο αντικειμενικός προσδιορισμός της επιβολής προστίμων για την έκδοση εικονικών τιμολογίων και την συνακόλουθη καταχώρησή τους στα λογιστικά βιβλία των φορολογουμένων. Το δικαστήριο, με την υπ΄αριθμό 2402/2010 απόφασή του, έκρινε ότι ο συγκεκριμένος τρόπος υπολογισμού συνάδει προς τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας. Με τον νόμο 2523/1997 προβλέπεται η επιβολή προστίμου στο διπλάσιο της αξίας του τιμολογίου, με παράλληλη κατάργηση της δυνατότητας που είχε ο έφορος να καθορίζει ο ίδιος το ύψος των προστίμων. Εν προκειμένω, το Δικαστήριο ασχολήθηκε με την περίπτωση εταιρείας καθαρισμού στη Νέα Ιωνία Αττικής, η οποία για χρονικό διάστημα δύο μηνών το 1999, καταχώρησε στα λογιστικά-φορολογικά της βιβλία 37 εικονικά τιμολόγια υλικών καθαριότητας ύψους 39.809,8 ευρώ. Τα υλικά καθαριότητας αποθηκεύτηκαν, σύμφωνα με την εταιρεία, στην αποθήκη της, επιφάνειας 31 τ.μ. και στα κτίρια, των καθαρισμό των οποίων είχε αναλάβει, χωρίς ωστόσο να της έχουν παραχωρηθεί οι αναγκαίοι χώροι αποθήκευσης. Σε έλεγχο δε που πραγματοποίησαν εφοριακοί υπάλληλοι στην έδρα της εταιρείας, στα ράφια υπήρχαν μισοάδεια μεγάλα δοχεία με υλικά καθαριότητας. Στην εταιρεία επιβλήθηκε πρόστιμο 86.317,70 ευρώ.

Πηγή: lawnet